Συνδικαλιστικοί Κανόνες

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα τα εργατικά κόμματα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δημιούργησαν ένα πλέγμα θεσμών εργατικής αλληλεγγύης δηλαδή το πρόδρομο του κοινωνικού κράτους πρόνοιας.
Μέσα από πάλη και διεκδικήσεις επιτεύχθηκαν όλα όσα έχουμε κατακτήσει μέχρι σήμερα, και αυτό είναι καλό να θυμόμαστε.
Η ιδεολογική τοποθέτηση μαζί με την σκληρή πολιτική αντιπαράθεση, είναι βασικές αρχές που πρέπει να διέπουν τους συνδικαλιστές (μαχητικοί ιδεολόγοι). Ο κομματικός συνδικαλισμός έρχεται σε αντιπαράθεση με όλα όσα πρέπει να διέπουν τους συνδικαλιστές.
Βέβαια έχουμε πολλά παραδείγματα αναρρίχησης συνδικαλιστών σε θέσεις εξουσίας, δεν είναι όμως ο κανόνας.
Ο πρώτος κανόνας που πρέπει να διέπει τους συνδικαλιστές είναι η ανιδιοτέλεια, πρόσφορη, έντιμη και σωστή εκπροσώπηση, όχι για προσωπικό όφελος-συμφέρον. Αγωνία για το κοινό καλό το μόνο όφελος.
Ο δεύτερος κανόνας είναι να μην έχουν οι συνδικαλιστές, φανατισμό, να είναι ακηδεμόνευτοι χωρίς καθοδηγητές, μπροστάρηδες, πρωτοπόροι στους αγώνες.
Ο τρίτος κανόνας είναι να έχουν αποφασιστικότητα, συλλογικότητα, αλτρουιστές και να είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Στον τελευταίο κανόνα περιέχονται οι αρετές που πρέπει να διέπουν τους συνδικαλιστές: Πολιτικά συνεπής (όχι κομματικά), αρωγός, οργανωτικός, συμπαραστάτης, συλλογικός, ενωτικός, ευαίσθητος, υπεύθυνος, διεκδικητικός, πειστικός, με κινηματική αντίληψη, αγωνιστής, νόμιμος, με διάθεση για προσφορά, συνετός, με αγάπη για το κοινό καλό και όχι για την καρέκλα, και κυρίως να θυμάται ότι «ουδείς αναντικατάστατος».
Σε όλους τους κανόνες επιβάλλεται να υπάρχει ηθική.
Υπάρχουν κανόνες για τον Συνδικαλιστή όπως υπάρχουν και για την Πολιτεία. Σύνθεση είναι να βρίσκεις την χρυσή τομή.
Υπερασπίζομαι το δικαίωμα να λες και να πράττεις ότι θες, αρκεί να μην πλήττει ηθικά, σωματικά και ψυχικά τον απέναντί σου. Οι φορείς αξιών, γνώσεων, τοποθετήσεων, συλλογικών αποφάσεων και δικαίων διεκδικήσεων δεν διώκονται.
Όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε πολλά.